Terapia indywidualna

Pokaż więcej

Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka. Zgodnie z koncepcją PNF badanie i terapia stanowią integralną całość i wzajemnie się implikują. Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych bądź najsprawniejszych jego sfer ruchowych ( najsilniejszych, bezbolesnych, o największym zakresie ruchu ) i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu omechanizm irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia. Takie planowanie terapii wymaga znajomości anatomii funkcjonalnej ciała ludzkiego oraz zasad biomechaniki i fizjologii skurczu mięśniowego. W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, typowe dla metody, a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia,usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji), a pośrednio dochodzi również do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej.Metodę PNF stosuje się w leczeniu i rehabilitacji pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-stawowego, mięśniowego i nerwowego, w szczególności:
* po udarach mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych, urazach rdzenia kręgowego
* z chorobą Parkinsona, stwardnieniem rozsianym SM, stwardnieniem zanikowym bocznym, chorobami móżdżku polineuropatiami, dystrofiami
* po operacjach wszczepienia endoprotezy biodra lub kolana, rekonstrukcji więzadeł stawu kolanowego, po złamaniach kości

Metoda McKenzie

Metoda McKenziego leczy przede wszystkim zespoły bólowe kręgosłupa. Jej celem je wyeliminowanie przyczyny bólu kręgosłupa i zapobieganie nawrotom dolegliwości bólowych.

Pokaż więcej

Metoda opracowana została przez fizjoterapeutę Robina McKenziego. W 1953 roku rozpoczął on praktykę lekarską w Wellington. Kwestią, jaka wzbudziła jego szczególne zainteresowanie, było leczenie bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Podjął badanie tego problemu, które kontynuował pracując później w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne’a oraz Kaltenborna. W ciągu wielu lat swojej praktyki lekarskiej przeprowadził tysiące eksperymentów klinicznych, pracując z Pacjentami zmagającymi się z dotkliwymi bólami kręgosłupa i pokrewnymi symptomami. Podstawę metody McKenziego stanowi przekonanie o samowystarczalności, samodzielności Pacjenta. Są oczywiście przypadki, w których techniki terapeutyczne stanowią nieodłączną część leczenia.
Metoda przeznaczona jest dla osób zmagających się z wypadaniem dysku czy utrzymaniem prawidłowej postawy i cierpiących z tego powodu na dolegliwości bólowe. Metoda McKenziego polega na diagnozie przyczyny bólu, a następnie wykonywaniu ćwiczeń, które ten ból wyeliminują.

Metoda Bobath

Metoda Bobath rehabilitacja technikami torowania i ułatwiania pozwalająca na odzyskanie utraconej funkcji ruchowej oraz zwiększenie kontroli motorycznej.

Pokaż więcej

Podobnie jak metoda PNF stosowana u pacjentów po udarach, wylewach, wypadkach, urazach, zaburzeniach funkcji motorycznych. Największe zastosowanie znalazła jednak w przypadku rehabilitacji pacjentów po udarze. W koncepcji kładzie się szczególny nacisk na normalizację napięcia mięśni odpowiadających za prawidłową postawę i prawidłowy wzorzec ruchowy. Przez różne oddziaływania dąży się do wyhamowywania reakcji nieprawidłowych. Koncepcja Bobath zwraca uwagę na konieczność prawidłowych zgodnych z fizjologią oddziaływań od samego początku choroby

Terapia Manualna wg Koncepcji Plaatsmana’a

Terapia manualna Plaatsmana jest syntezą elementów najpopularniejszych metod terapii manualnej. Wykorzystywana bywa głównie w diagnozowaniu i leczeniu chorób mięśni i stawów, a także dolegliwości o podłożu neurologicznym.

Pokaż więcej

Cechuje ją łączenie różnych technik terapeutycznych, przy zachowaniu zwartego i logicznego systemu diagnozowania. Znaczny nacisk kładziony jest na bezpieczeństwo, co minimalizuje możliwość pojawienia się komplikacji związanych z zabiegami.
Ger Plaatsman (ur. 1960 r.) jest wybitnym holenderskim fizjoterapeutą, który wyspecjalizował się w fizjoterapii sportowej – to właśnie dlatego w centrum jego uwagi znalazła się terapia manualna.
Chcąc podnosić swoje kwalifikacje, dokształcał się, korzystając z pomocy najwybitniejszych przedstawicieli różnych nurtów terapeutycznych. Ukończył m.in. kursy metod: Maitlanda, Cyriax’a, Mulligana i McKenziego.
Jest także absolwentem Międzynarodowego Studium Terapii Manualnej na SOMT w Holandii oraz na Uniwersytecie Brukselskim z certyfikacją IFOMT. Obecnie piastuje funkcje docenta przy uniwersytecie Thim van der Laan. W toku 30-letniej praktyki Plaatsman zaczął stosować własną koncepcję terapii manualnej, w której wykorzystał założenia Evidence Based Medicine, czyli tzw. medycyny opartej na faktach. Ujęcie to, nazywane Terapią Manualną wg Plaatsman’a, jest popularyzowane od 1989 r. Ger Plaatsman wyszkolił już 2500 terapeutów w Polsce, Niemczech i Holandii.
Założenia metody: Dopiero trafna ocena sytuacji klinicznej, dostępnych metod leczenia oraz rzetelna wiedza dotycząca najnowszych badań naukowych pozwalają na podjęcie odpowiedniego działania terapeutycznego.Terapia Manualna wg Plaatsman’a skupia się na znalezieniu i możliwym wyeliminowaniu przyczyn bólu. Podejście takie wymaga rozwinięcia systemu diagnostycznego.
W metodzie Plaatsman’a dużą uwagę przywiązuje się zarówno do badania podmiotowego, czyli wywiadu z pacjentem, jak i badania przedmiotowego, które zawiera w sobie szereg testów funkcjonalnych aparatu ruchu.
Wśród najczęściej wykorzystywanych środków terapeutycznych znalazły się: manipulacje stawu i torebki stawowej, techniki neuromobilizacji i techniki stabilizacji: kręgosłupa, kończyn, stawu żuchwowo-skroniowego oraz obwodowego układu nerwowego.

KinesioTaping

Taping kinestetyczny jest narzędziem terapeutycznym występującym od 1996, zdobywającym niezwykłą popularność na arenie sportowej. Kinesio Taping to metoda terapeutyczna, w której wykorzystuje się elastyczne taśmy.

Pokaż więcej

Taśma naklejona na skórę unosi ją powodując niewielkie pofałdowania i zwiększa przepływ limfy, krwi i płynu komórkowego pomiędzy tkankami, powodując lepsze odżywienie i dostarczenie substancji energetycznych do komórek oraz usprawniając odprowadzenie zbędnych produktów przemiany materii. Takie działanie wpływa na przyspieszenie leczenia uszkodzeń i urazów tkanek miękkich. Celami stosowania kinesiotapingu są: normalizacja napięcia mięśniowego, wpływanie na ułożenie i napięcie powięzi, stymulowanie układu nerwowgo, poprawa mikrokrążenia krwi.